Teun onze dierenvriend

Dieren, groot en klein hebben altijd een grote rol gespeeld in het leven van Teun.
Ooit heeft hij gezegd: “Ik wou dat ik een vogel was dan kon ik ook vliegen”.

Zo klein als hij nog was, alle dieren waren zijn vrienden.

Er waren bij ons geen huisdieren, maar we zochten ze vaak op. De “beestjes” bij het bejaardenhuis in Zundert, daar waren we elke week wel te vinden. Maar ook de dierentuin, de kinderboerderijen het dolfinarium waren favoriete plekken van Teun. En niet te vergeten de tuin van Ome Ruud en tante Marja in Gemert met hun kippen en geiten.

Toch konden we er niet omheen, met zo’n dierenvriend in huis en dan
zelf geen dieren.
We zijn voorzichtig met vissen begonnen.
Daar hoorde dan ook het verzorgen van de vissen bij, eten geven
maar ook de kom schoonmaken

Het is uiteindelijk niet bij vissen gebleven. In 2000 was het toch wel heel duidelijk, Teun was een kind dat buiten moest zijn en dieren waren zijn grootste vrienden. We woonden toen in Zundert en verderop in de straat had iemand kippen. We zijn eens gaan kijken en voor dat we het wisten stond het hok inclusief 4 kippen bij ons in de tuin. De kippen waren niet de jongste meer maar om te beginnen was het prachtig. Teun genoot volop en was er altijd mee bezig.
De kippen moesten ook van alles leren, zo ook vliegen en ze kregen van Teun dus vliegles. Ze werden op een tafel gezet en daar moesten ze dan vanaf vliegen. Uiteindelijk hoorde daar natuurlijk ook “diploma vliegen” bij. En natuurlijk, elke kip kreeg zijn diploma.

In 2002 gaan we op zoek naar een speciale kip, een “MiepMiep” zoals die genoemd werd door de jongens.
De 2 neven, Alexander en Wouter, hadden ook zo’n kip, een engelse vechthoen. Niet om mee te vechten maar die kip rent net als “road runner” en dat vonden ze geweldig.
Uiteindelijk vinden we een adres en we gaan kijken. Nou, helemaal geweldig, wat een kippen. We kopen daar een kip en die krijgt natuurlijk ook de naam “MiepMiep”.
De eigenaar vind het zo leuk dat de jongens er zo gek mee zijn en laat hun ook nog kuikentjes zien, en ja, ze zijn verkocht. Er gaan ook 2 kuikentjes mee naar huis die de namen “Speedy en Reese” krijgen. Maar dat was nog niet alles, er ging ook een ei in de doos. We hadden een broedse kip dus wie weet.

De kuikentjes moesten eerst binnen nog onder de lamp
totdat ze groot genoeg waren om buiten in het hok te gaan. Teun genoot van zijn “piepies”en was er dan ook altijd mee bezig. Ook toen Speedy en Reese groot genoeg waren voor buiten bleven ze mee eten en spaghetti was, net als bij Bart, hun favoriete eten

Het ei wat we onder de broedse kip hadden gelegd is ook inderdaad na 21 dagen uitgekomen. Teun was elke dag bij zijn kippen te vinden. We waren er net op tijd bij en hebben met z’n allen staan kijken hoe het geboren werd. Het was ook een “MiepMiep” die de nam “Zorro” kreeg. Wat we al snel dachten kwam ook uit, het was een haantje. Het gekraai was in een woonwijk niet te doen dus uiteindelijk hebben we voor “Zorro” een goed tehuis gevonden.

Alexander en Wouter hadden ook een dwergpapegaaitje. Dat leek Teun natuurlijk ook wat. Voor zijn verjaardag dat jaar heeft hij een kooi gekregen en een aantal dagen later zijn we een papegaaitje gaan uitzoeken. De 1ste heeft maar 2 dagen geleefd, hij was toch te vroeg uit het nest gehaald, was dus heel erg klein.
Snel daarna zijn we een nieuwe gaan halen, die kreeg de naam “Pigi” afgekort “Pi”.

Dit was liefde op het 1ste gezicht, vanaf het begin zijn die 2 onafscheidelijk geweest. De vleugeltjes van Pi werden kort geknipt zodat hij niet kon weg vliegen. Altijd zat Pi bij Teun. Het was dan ook heel normaal dat de kleren
van Teun altijd onder de vogelpoep zaten. Een dwergpapegaai heeft ook maar 1 vriend en dat klopte, van de rest van ons moest hij niet veel hebben en een beet in je vinger was dan ook heel gewoon. Bij Bart heeft hij zelfs eens aan zijn oorlel gehangen. In een mum van tijd wist ook iedereen dat Teun een “Pi” had want hij nam hem overal mee naar toe, ze waren onafscheidelijk.

Naast het hebben van eigen dieren had Teun nog een wens. In Zundert is er een Vogelrevalidatiecentrum (www.vrczundert.nl) en daar wou hij graag gaan werken, vrijwilligerswerk. Eigenlijk was hij daar nog te jong voor maar hij mocht het toch een keer komen proberen. Teun was verkocht en dankzij zijn enthousiasme mocht hij blijven. Elke zaterdag van 9-11 uur ging hij daar naar toe, hokken schoonmaken. Later mocht hij ook voeren en bij andere dingen helpen.
Als we hem kwamen ophalen moesten we altijd even bij “zijn” beestjes komen kijken, elke zaterdag, de rondleiding. Toen we na een jaar gingen verhuizen naar Heeze was dit ook één van de moeilijkste dingen voor Teun om achter te laten. Hij is toen nog wel eens gaan kijken in Someren maar op één of andere manier was dat het niet.

Dat Teun een grote dierenvriend was wist iedereen. Als iemand dan ook een gewond vogeltje zag liggen werd Teun erbij gehaald,want die wist wel wat hij moest doen. We hebben dan ook menigmaal vogeltjes weggebracht in Zundert en naar Someren.

In Heeze werd Teun ook al snel bekend als die jongen met het vogeltje. Overal nam hij hem mee naar toe, boodschappen, de kapper en bij de dierenwinkel mocht hij wel eens in de bak met voer zitten. Hij is zelfs een keer mee naar school geweest.
Het jaar dat Teun kinderpostzegels ging verkopen ging Pi ook mee, dat heeft hem veel klanten opgeleverd. Vaak zat Pi tijdens het eten op tafel en at lekker mee, hij was gek op frikandellen.
Normaal stond de kooi in de kamer maar regelmatig mocht Pi bij Teun logeren. Teun kon ongelofelijk veel plezier hebben met Pi maar ook vond hij troost bij dit kleine beestje op de momenten dat hij dat nodig had.

Tot groot verdriet van Teun is Pi ziek geworden, de dierenarts heeft van alles geprobeerd maar kon hem niet redden, hij bleek al vanuit het nest een ziekte bij zich te hebben wat zich nu openbaarde. Het verdriet bij Teun was zeer groot.
We hebben het wel over een nieuw vogeltje gehad, daar heeft hij serieus over nagedacht maar het uiteindelijk niet gedaan. Hij zat ondertussen op de middelbare school, voetbalde en vond dat hij niet meer de tijd had om een nieuw vogeltje alle aandacht te kunnen geven waar het recht op had, dus moest hij dat niet doen.