Na het Ongeval

Na het Ongeval

Teun komt ’s avonds om half 7 thuis. Samen met Fiddelaars (begrafenisondernemer) wassen we Teun en geven we hem zijn lievelings kleding aan. Helaas kan dat niet zijn crosskleding zijn want zijn shirt is helemaal kapot en Bart wil graag zijn broek hebben.
Teun komt op zijn bed in zijn eigen kamer te liggen. Teun gebruikt al jaren zijn knuffelhond “Niles” als kussen, even hebben we getwijfeld, maar uiteindelijk hebben we besloten die bij ons te houden zodat wij er nu mee kunnen knuffelen.
De 1ste bloemen zijn er ook meteen en de radio gaat aan op zijn favoriete “538”. Als je goed kijkt dan zie je een kleine “smile” op zijn gezicht, hij heeft tot het laatste moment genoten van het crossen en waarschijnlijk totaal geen weet gehad wat er is gebeurd.

De familie is ondertussen gewaarschuwd en komen allemaal naar Heeze. Het is fijn om die om ons heen te hebben. Je wereld staat tenslotte op z’n kop.
Zij vangen ons op en nemen het huishouden van ons over. Zij maken onze agenda leeg, de zaak wordt geïnformeerd en natuurlijk ook de school.
Kort daarna komen de 1ste vrienden en vanaf dan is het een komen en gaan van mensen.
Elke dag weer, zoveel aanloop, zoveel jeugd. Wij zijn geen moment van de dag alleen en dat doet ons goed. Het helpt ons om op de been te blijven. Zijn vrienden Joost en Max maken meteen een site op hyves voor Teun ook zijn klasgenoot Merijn heeft een site gemaakt: typischteun.zxq.net

De media besteed ook aandacht aan het ongeval, Omroep Brabant zendt stukjes uit:

Video 1:

Video 2:

SBS6 meldt het, er staat een klein bericht in de Telegraaf ( klik hier ), het plaatstelijke blad uit Heeze, de Parel, schrijft een stukje ( klik hier) en ook het Eindhovens Dagblad geeft er de volgende 2 dagen aandacht aan. ( klik hier en klik hier).

Maandag, de 1ste korte, slapeloze nacht is een feit, je doet geen oog dicht. Bart slaapt bij ons, die laten we niet alleen.
Al vroeg is de familie er weer om alles over te nemen. Heidi van Fiddelaars gaat ons de komende dagen begeleiden. Zij is er ook al vroeg en komt meerdere keren op de dag. Elke keer als ze komt gaat ze eerst bij Teun kijken.
Er moet van alles geregeld worden, vandaag zijn dat de kaarten en de advertentie. Natuurlijk moet ook de begrafenis geregeld worden.
Het maken van de tekst is moeilijk, je wilt er zoveel in kwijt maar het op papier krijgen is een ander verhaal. Gelukkig luistert Opa België op de achtergrond mee. Dankzij zijn talent om onze gevoelens op papier uit te drukken komen we met de teksten voor zowel de rouwkaart, de advertentie en later ook het herdenkingskaartje.

De begrafenis moet ook in hoofdlijnen worden geregeld, de vrijdag is daarvoor uitgekozen. We hebben Rob Mutsearts (pastoor in Heeze) gevraagd of hij de dienst wil doen. Niet in functie als pastoor maar persoonlijk, als vriend. We zijn daar heel erg blij mee, het wordt dan iets persoonlijks, iets met gevoel. Vanaf dan is hij het aanspreekpunt voor de dienst en neemt hij ons veel uit handen. Heel erg veel dank, Rob.

Dinsdag is het weer vroeg dag, eerst naar Teun. Hoe kan dit nou, hoe moeten we verder, het is zo oneerlijk…….
Ons ventje, ik wil hem zo graag op mijn manier wakker maken zoals ik elke ochtend deed. Hij klemde dan zijn arm om mij heen zodat ik niet weg kon, elke ochtend weer. En nu, nu even niet…… Oh schat, maatje, wat hou ik van je.

Tussen al het verdriet door moeten er ook vandaag weer dingen geregeld worden.
Wat dat betreft klopt het wat men zegt, tijdens deze dagen wordt je geleefd.
We moeten een kist uitzoeken en besluiten voor een blank houten te gaan. De deksel wordt al eerder gebracht,samen met wat stiften. Deze wordt op Teun z’n kamer neergezet zodat iedereen daar een boodschap voor Teun op kwijt kan.
Ook moeten we ’s middags naar de begraafplaats om zijn plekje uit te zoeken.
Wat een vreselijk moment. Wij moeten hier toch niet hoeven komen, dat moeten onze kinderen toch pas doen als wij oud zijn, zo oneerlijk, zo onwerkelijk.
Elke stap naar achter op de begraafplaats wordt zwaarder, het voelt als een beklimming van de Mount Everest. Diegene die ons van de begraafplaats begeleid voelde ons goed aan en stelde voor om een plekje vooraan bij de ingang uit te zoeken, voor de jeugd zal dan de drempel lager zijn en zelfs al fietsen ze maar even voorbij, dan kunnen ze Teun zien.
Uiteindelijk besluiten we om de definitieve plek pas op woensdag te bepalen.

De hele dag is er weer aanloop, de familie is weer voor ons in touw en zorgt voor alles.
Vandaag is ook de mentor (Millie, zoals Teun haar noemde) en hele klas van Teun geweest. Heel bijzonder. Ze gaan allemaal bij Teun langs. Hun “Benjamin”, de verslagenheid is groot…

Ook de motorclub komt langs, ze hebben een geweldig bloemstuk meegenomen met daarin een speciaal voor Teun gemaakt cross-shirt verwerkt.
De verslagenheid bij de club is groot. Via de site van de club komen ongelofelijk veel reactie van medeleven binnen. Morgenavond zal er een inloopavond gehouden worden waarbij slachtofferhulp aanwezig zal zijn.

Ongelofelijk, wat een belangstelling, de brievenbus zit elke dag vol en we zijn nooit alleen, gelukkig maar.

’s Avonds laat, als iedereen weg is, lezen we de post van die dag. Het is bijzonder om ook kaarten te krijgen van mensen die je helemaal niet kent maar die toch de moeite nemen om ons te steunen. Iedereen heel hartelijk dank daarvoor.
Voordat we zelf naar bed gaan, gaan we elke avond met z’n drieën bij Teun zitten. Nu kan het nog……..

Woensdag, weer vroeg dag en eerst naar ons ventje. Konden we je maar bij ons houden….
Vanochtend zijn Ralph en Maud geweest. Dit was een zeer emotioneel weerzien en ik zag daar best tegenop. Ralph is de motorrijder die Teun niet meer kon ontwijken. Een ongeluk, secondes, niemand kon er wat aan doen. Ralph hing al in de lucht en kon geen kant meer op. Geschreeuwd heeft hij, Teun zijn naam, maar Teun hoorde niets. Ralph, we nemen je niets kwalijk, jij kon er niets aan doen, jij was ook machteloos. Wij moeten verder zonder onze Teun maar jij ook met die gedachte.
We zijn blij dat dit weerzien heeft plaatsgevonden voor de begrafenis zodat we elkaar recht in de ogen kunnen aankijken, het is heel emotioneel maar goed geweest.

Naast alle aanloop komt ook de klas van Bart langs, fijn dat zij hiermee ook Bart steunen. Ook Bart wordt geleefd, er zijn de hele dag ook veel vrienden van hem en hij wordt door hun goed bezig gehouden.

’s Middags komen Stef Freriks (http://www.wichelroede.nl) en Sybiel Schroeder (http://www.oriononline.eu) bij ons op bezoek. Wij hebben al een tijd goed contact met beide. Om de definitieve plek voor Teun te bepalen vragen wij of zij ons daarbij willen helpen en daar staan ze meteen open voor. We gaan eerst naar Teun en dan gezamenlijk naar de begraafplaats.
Zij hebben ons laten voelen wat de beste plek is en die hebben we uiteindelijk gekozen.

Later op de dag komen de directeur De heer van der Deijl en sectorleider De heer Schulpen van het Strabrecht College langs.Ze hebben het laatste werkstuk van handenarbeidvan Teun bij zich. (hoe kan het ook anders,
maar het heeft met motoren te maken) .
Op school zijn alle leerlingen maandag opgevangen
en diverse activiteiten van die week zijn afgelast.
Er is in de hal een speciaal hoekje gemaakt voor Teun
waar leerlingen en leraren afscheid van hem kunnen nemen. Er staan ook kaarsjes bij, dit werden er op een gegeven moment zoveel dat het rookalarm begon te protesteren.
We spreken af dat wij er donderdag gaan kijken.

Tussen al het bezoek door zitten we vaak bij Teun, zijn kamer begint aardig vol te raken. Bloemen in overvloed, groot en klein en zelfs in Ajax-kleuren. Alles met liefde en respect meegenomen en neergezet. Ook om Teun heen, op zijn bed, worden dingen neergelegd, een Ajax-kussen met een groet, tekeningen, een cross-shirt, er ligt van alles. Dit alles doet ons zo goed, dat iedereen zo aan onze Teun denkt…

’s Avonds laat, als iedereen weer naar huis is, zitten we weer met z’n drieën bij Teun. Bart vraagt of Teun niet zo bij ons kan blijven, we zouden hem toch kunnen balsemen. Schat, konden we je maar voor altijd bij ons houden…….

Donderdag, onze laatste dag samen, morgen moeten we afscheid nemen. We willen niet, we kunnen niet, Waarom….., waarom………….

De laatste dingen moeten geregeld worden, gelukkig neemt ook hierin de familie het voortouw en bespreekt alleen de dingen met ons die alleen wij moeten beslissen, de rest doen zij. Geweldig, zulke steun.
Zo hebben wij tijd voor ons eigen verdriet, het bezoek en ons verhaal kwijt kunnen.
Vooral Marc heeft daar behoefte aan en kan dat gelukkig ook.
Rob neemt met ons de uitvaart door, alles is door hem geregeld en besproken met degene die iets willen zeggen.
Bart zoekt muziek uit van Teun’s Ipod en maakt een CD voor de uitvaart en 1 voor op de Hooizolder.

“s Middags gaan wij naar school om
Teun’s herdenkings hoekje te bekijken.
Na de vakantie zullen wij de map en de
foto’s hiervan krijgen.

Ook de RKSV Heeze, de voetbal waar Teun keepte komt langs en hebben een condoleance hoekje gemaakt in de bestuurskamer.

Later op de dag arriveert “grote Bart”, zijn oom uit Amerika. We zijn zo blij dat hij er is, zo blij dat het de lange reis gemaakt heeft.
Tegen half 8 gaan we met z’n allen naar buiten voor de brommertocht (klik hier)
Heel laat, als iedereen weg is, zitten we weer bij Teun, onze laatste avond….
We willen er niet weg, we willen je bij ons houden, we willen, we willen, we willen zoveel, maar dit niet.
Uiteindelijk besluiten we na lange tijd om toch even wat te gaan slapen en morgen, ja, dan is het vrijdag.

Uit al het bovenstaande blijkt hoeveel wij gesteund zijn door iedereen en hoeveel mensen er bij Teun zijn geweest.
Vooral op de jeugd zijn wij zo ontzettend trots, zo goed, zo fijn.
Alle vrienden en kennissen, fijn dat jullie er de afgelopen dagen waren.

Maar een speciale dank is voor de familie. Opa en Oma Gemert, Opa en Oma België, Ruud en Marja, Guido en Fien, Jacqueline en Mark, Carina en Jan, Bart en Shari en alle neven en nichten. Zonder jullie hadden wij deze dagen niet zo intens kunnen beleven.